Oerémis

It is hartstikke maityd. De krookjes brûze sûnt in wike ta de grûn út, de fûgels binne moarns ier en jûns let hielendal oerémis, it earste ljipaai is fûn. Oké, yn Gelderlân, mar dochs, it koe minder. Ik moast wol efkes tinke oan de alderleafste, dy't altyd seit dat de Alvestêdetocht better yn Gelderlân ferriden wurde kin, omdat it hjir folle hurder friest. Meastentiids kloppet dat ek wol, behalve dizze winter dy't gjin winter wie, dizze winter dy't hieltyd in soarte fan maityd bleau. Dus no is it maityd en it is amper nijs. Dochs bin ik optein.

Dit is myn jiergetide, hjir sjoch ik altyd it measte nei út, yn dizze tiid fan it jier fiel ik my it bêste thús, want ja: berne yn'e maityd. Ik hâld fan de belofte, de ferwachting, de ôfwikseling, de ûnberekkenberens, de opgeande tiid, it balstjoerige.

It is ek it jiergetide fan ús heit, ek berne yn de maityd, ek sa'n type. Al dy typyske maitydsdingen hearden by syn libben: blommen, fûgels, aaisykje, fiskje, túnkje, fytse. In heit sa as yn it gedicht Heit fan Tiny Mulder, wêryn se beskriuwt hoe 't se it berjocht fan it ferstjerren fan har heit krijt en letter:

"allinne oan it fiskwetter

yn it ljipaailân

sjoch ik as troch in omkearde kiker

syn dûbeld stal

noch wolris bokseljen"

Bokseljend, sa rûn ús heit ek troch it lân. Dat ik koe my altyd hielendal foarstelle dat ik ús heit nei syn ferstjerrren ek noch wolris sa sjen soe, as troch in omkearde kiker. Mar sa is it net. Syn fiskwetter, syn ljipaailân is fier fuort, ik kom der net faak genôch mear lâns om út myn eachhoeke wei wat oars as oars te sjen.

Hjoed is it de jierdei fan ús heit. In jierdei fan ien dy't der net mear is, is gjin jierdei mear. Us heit heart no foargoed by de winter, it jiergetide fan syn stjerdei. Ek moai, de winter, mar oars. It is it jiergetide fan dingen dy't foarby binne. Foarearst is der neat op kommendewei. De ljippen sitte yn it suden, de krookjes ûnder de grûn. Pas as beide har wer sjen litte, begjint it bloed te streamen. Nei Moskou, nei Moskou! Mar dan oars.